Afscheid...
Blijf op de hoogte en volg Irene
15 December 2012 | Zuid-Afrika, Pretoria
26 – 30 november 2012
Deze week was voor ons een studieweek. Natuurlijk dienen we hier ook enkele opdrachten voor school af te ronden. En ondanks dat we hier eigenlijk tot januari aan kunnen werken, zou het fijn zijn als deze voor het reizen af zijn.
Het doel was 30 november uiterlijk af hebben. Dus we hebben ons deze week afgezonderd en aan een stuk door gewerkt. Nouja, dat is eigenlijk ook niet helemaal waar.
Op dinsdag hadden Gwen en ik een eindgesprek met onze studentbegeleider. Met haar hebben we gesproken over hoe de stage is verlopen en wat er in het vervolg beter zou kunnen gaan. Ook hebben wij naar onze beoordeling gevraagd. Na dit gesprek zijn we voor de allerlaatste keer gaan kijken bij onze stageplek, waar we nu definitief afscheid moesten nemen.
Op woensdag hadden de Duitse meisjes uit ons huis een laatste bring & braai georganiseerd. Ik had eigenlijk voor mezelf besloten niet aanwezig te zijn, maar door te gaan met mijn opdrachten. Helaas, de avond was te gezellig en ik heb me goed vermaakt. Erg gezellig hoor!
Vrijdagochtend zijn wij in alle vroegte naar devotion gegaan om voor het laatst bij TLF te zijn en definitief van alle mensen afscheid te nemen. Dit was erg moeilijk voor ons en natuurlijk was ik degene die als eerste huilend bij iemand in de armen stond. Bij het afscheid nemen van Marlies brak ik direct, want wat is zij een lieve vrouw geweest en wat heeft zij ons goed gesteund en geholpen.
’s Middags had ik dan eindelijk mijn verslag afgerond en zelfs mijn eind reflectie getypt. Dit ging wel ten koste van de tijd om mezelf klaar te maken. Ik had namelijk precies 10 minuten om mezelf te douchen en klaar te maken voor het uit eten en de stap avond. Normaal zal dit geen probleem zijn, dus nu ook niet, stipt 18.00uur stond ik klaar om te gaan!
We gingen uit eten bij onze vriend de manager, want die gratis cappuccino wilden we wel hebben. Helaas nooit gekregen! Na het eten zijn we met de taxi richting de Duitse volunteers gegaan van TLF. Zij wonen niet zo luxe als wij doen, maar het is prima. Ook daar zou ik mij 3,5 maanden kunnen vermaken. Met hen gingen we op stap, eigenlijk de inner city, maar we zijn gestrand bij Hatfield. We zijn begonnen met hen in Zanzoo, een echte Afrikaanse club. Dat was even wat anders, maar leuk om een keer geweest te zijn. Verder zijn we naar Dropzone geweest om vervolgens om 5 uur in ons bed te belanden. Voordat we gingen uit eten hadden we gezegd een nachtklok in te stellen en tussen 12 en 2 naar huis te gaan. De avond was alleen te gezellig, dus is het iets later geworden.
01 december 2012
Zaterdag werden we rond 9 uur al wakker. Opstaan en ontbijten dan maar, na het ontbijt ben ik, maar ook Gwen en Jenny, terug naar bed gegaan om nog enkele uren slaap te hebben. Rond 14.00uur zijn Jenny en ik weer opgestaan, om te gaan lunchen en vervolgens in bed wat foto’s terug te kijken van dit avontuur. Tenslotte zijn we rond 16.00uur weer gaan slapen om vervolgens om 18.00uur te douchen, aangezien we een diner moesten regelen en klaar moesten staan voor Niek en Jelte die terug kwamen van hun grote avontuur!
Het was als vanouds om hen weer te zien. Het leek alsof ze nooit waren weg geweest en het feest kon gewoon weer door gaan.
Nog maar een keer uit eten bij onze manager was het plan en na het eten weer direct door naar Hatfield. Ook deze avond was weer groots, waar het eindigde met wat flink dronken mensen. Voordat ik naar bed kon gaan, heb ik voor Niek gezorgd. Ik heb hem uit goed fatsoen, aangezien hij ook ooit voor mij heeft gezorgd, hem naar bed gebracht. Vervolgens ben ik direct mijn eigen bed op gaan zoeken om even wat slaap te pakken.
02 december 2012
Pff, ik heb werkelijk waar een hekel aan afscheid nemen. Gedurende de dag heb ik drie keer spontaan een huilbui gehad. Gelukkig had ik Gwen en Niekje die er voor mij waren en mij troostte, wat een schatten zijn het toch!
Na een extra dutje in de ochtend, een wandeling en een drankje in Brooklyn met Gwen, kwamen we op weg naar huis Kasper, Niek en Jelte tegen. Zij waren op weg naar de Mall om voor de laatste keer daar een drankje te doen. Gwen en ik kregen de vraag om mee te gaan. Dit konden we eigenlijk niet afstaan, dus zijn we met ze mee terug gelopen om nog een drankje te gaan doen. Onderweg kwamen we een security man tegen op een Segway, en Gwen zei zachtjes tegen mij: Irene het lijkt me zo vet om dat een keer te doen! Waarop ik tegen Gwen zei: Wat let je om het te vragen, vraag of je het mag proberen. Gwen durfde niet op de man af te stappen, waardoor ik even mijn stoute schoenen aantrok. Met mijn grote mond vroeg ik of ik eens op dat ding mocht staan om te proberen. Zo’n ding besturen is toch lastiger dan het lijkt.
Rond de avond zijn we, Kasper, Gwen en ik, met Niek en Jelte naar het vliegveld gereden. We hebben hen daar afgezet om ook daar nog een laatste drankje te doen en vervolgens afscheid te nemen. Gwen schoot meteen vol en had traantjes in de ogen staan. Ik hield me groot en hoefden niet te huilen, wauw, wat een overwinning voor mij!! Totdat Niek en Jelte door de douane gingen, daar brak ik… Ik werd een beetje aangemoedigd door Gwen met de woorden: Irene ik zie dat je moet huilen, huil maar gewoon!! Enja, het besef was daar, we hebben een super mooie tijd met hen hier gehad en dat is nu voorbij. Bij mij zit nog altijd in het achterhoofd dat ze alle drie, ook Kasper, hebben gezegd: Nouja, wij hechten ons niet aan mensen, dus of we elkaar echt nog eens in Nederland gaan zien, wij weten het niet. Ergens was voor mij dit afscheid voorgoed, ook al hebben ze alle drie ergens ook wel laten merken dat een keer een reunie wel op zijn plaats is. Toch lag/ ligt dit voor mij nog een beetje moeilijker. Lang verhaal, waar ik de moeite niet voor ga doen om het hier te typen. Dan kom ik nog een keer op een verhaal van 9A4’tjes wat ik jullie niet wil aandoen.
Na het afscheid zijn Gwen, Kassiepik en ik terug gereden naar Hatfield om daar wat te eten en direct te gaan slapen.
03 december 2012
Gwen en ik zouden Kasper wegbrengen naar het werk en daarvoor om half 8 opstaan. Mijn wekker liep af, maar ik ben gewoon weer in slaap gevallen. Gwen heeft schijnbaar zelfs langs mijn bed gestaan en aan mij gezeten, maar ik ben er niet wakker van geworden. Ik werd wakker van een klap, wat bleek Gwen te zijn die de deur dicht maakte van mijn kamer. Het komt er op neer, ik heb geen oog dicht gedaan. Het enige wat ik deze nacht heb gedaan is nadenken, nadenken wat er in de afgelopen periode is gebeurd en wat er in het weekend is gebeurd. Tja, ik wist en weet het eigenlijk nog altijd niet.
Vroeg in de ochtend heb ik dus een goed gesprek gehad met Gwen. Samen met haar hebben we besloten wat ik zou kunnen doen om me weer beter te voelen en niet meer te veel hoef na te denken over enkele zaken. Dat is natuurlijk gemakkelijker gezegd dan gedaan, maar er is een grote factor die mij daar bij kan helpen. Nu nog even regelen dat die factor aanwezig is.
Na het wegbrengen van Kassiepik zijn we naar het Department of Home Affairs gereden, om daar eens navraag te doen naar ons Visum. Want eigenlijk zitten we sinds 16 november illegaal in dit land. Natuurlijk worden we eerst naar het verkeerde kamertje gestuurd, waardoor we weer uren tijd verloren hadden.
Uiteindelijk aan de beurt heb ik ons leugentje om bestwil zo geloofwaardig mogelijk over laten komen. Na het aanvragen van je visa krijg je ongeveer 3 sms’jes, wij hebben er in totaal 1 gehad! Wij hebben dat balievrouwtje dus gezegd dat we 3 sms’jes hadden ontvangen, maar de laatste twee hadden verwijderd. Daar was het vrouwtje niet blij mee, maar vroeg mij toch naar dat ene sms’je wat ik wel nog had. Zij ging zoeken en na 10 seconden had ze mijn verlengde visum al in de handen. Gwen en ik waren zo verbaasd, dit kan toch niet! Maar alles kan hier in Zuid-Afrika.
Ook Gwen kreeg haar visa en samen zijn we nu weer Legaal in Zuid-Afrika. Een klein nadeel, we kunnen absoluut onze vlucht niet missen op 29 december. We kunnen namelijk niet langer dan de 31ste hier in dit land blijven…
Verder zijn wij in de avond naar Carnivore geweest om daar onder andere wild te eten. We hebben Zebra, Kudu, impala en krokodil gegeten. Wat een ervaring om dit te mogen meemaken. Aan het eind van de avond zaten we zo vol, dat we het woord eten of iets wat er mee te maken had niet meer konden aanhoren!
04 december 2012
Vandaag zijn Gwen en ik naar Marlies geweest. Om onze beoordeling in ontvangst te nemen. Het gesprek verliep goed en later hebben we een goede referentie ontvangen op papier! Super blij dus…
Tevens zijn we vandaag nog weg geweest voor de auto, aangezien we een verkeerde auto hadden ontvangen. De uitdrukking de aanhouder wint klopt dus werkelijk. We hebben uiteindelijk een andere auto meegekregen zonder extra geld te hoeven betalen.
In de avond hebben we nog met een deel van het huis wijntjes gedronken. 3 flessen wijn waren met ongeveer 4 mensen opgedronken, dus je weet wel hoe luidruchtig het kan zijn geweest.
05 december 2012
Vandaag zijn we met MZI sinterklaascadeautjes gaan kopen voor onze suprises. Gwen en ik zijn hier onderhand de gehele dag mee bezig geweest… Want wat is het moeilijk om voor sommige mensen cadeautjes te kopen.
Voordat we gingen uit eten heb ik mijn schoen gezet, ofja mijn schoen, eigenlijk was het de schoen van Niek! Daar zou namelijk mee inpassenJ
Het uit eten was erg gezellig, het grootste deel van het huis was aanwezig en ook collega’s van TLF waren gekomen. Super leuk dat mensen nog een keer de moeite willen doen om je een keer te zien en afscheid te nemen.
06 december 2012
De ochtend begon met koffers inpakken. In mijn koffer zaten nog van allerlei spullen, dus deze moesten er eerst uit. Zo komt een mens nog wat tegen!
Na mijn koffer te hebben uitgepakt mocht het inpakken beginnen. Gelukkig paste alles zonder enige moeite erin en kwam ik er achter dat ik de helft van mijn koffer nog ergens onderweg kon achterlaten. Ideaal dus en ik hoef me geen zorgen te maken over de souvenirs die ik nog moet kopen voor een aantal mensen.
Rond de middag hebben we nog een rondje stad gehad. Even naar hatfield mall, van hatfield mall zijn we naar brooklyn gereden, van brooklyn naar Rivoningo, Rivoningo naar Museum Park en uiteindelijk weer naar huis om eten te koken.
We hebben voor de allerlaatste keer onze collega’s gezien en afscheid genomen. Ook van de Duitste volunteers hebben we afscheid genomen, maar hen zien we nog 1 dag in Kaapstad.
Deze week was voor ons een studieweek. Natuurlijk dienen we hier ook enkele opdrachten voor school af te ronden. En ondanks dat we hier eigenlijk tot januari aan kunnen werken, zou het fijn zijn als deze voor het reizen af zijn.
Het doel was 30 november uiterlijk af hebben. Dus we hebben ons deze week afgezonderd en aan een stuk door gewerkt. Nouja, dat is eigenlijk ook niet helemaal waar.
Op dinsdag hadden Gwen en ik een eindgesprek met onze studentbegeleider. Met haar hebben we gesproken over hoe de stage is verlopen en wat er in het vervolg beter zou kunnen gaan. Ook hebben wij naar onze beoordeling gevraagd. Na dit gesprek zijn we voor de allerlaatste keer gaan kijken bij onze stageplek, waar we nu definitief afscheid moesten nemen.
Op woensdag hadden de Duitse meisjes uit ons huis een laatste bring & braai georganiseerd. Ik had eigenlijk voor mezelf besloten niet aanwezig te zijn, maar door te gaan met mijn opdrachten. Helaas, de avond was te gezellig en ik heb me goed vermaakt. Erg gezellig hoor!
Vrijdagochtend zijn wij in alle vroegte naar devotion gegaan om voor het laatst bij TLF te zijn en definitief van alle mensen afscheid te nemen. Dit was erg moeilijk voor ons en natuurlijk was ik degene die als eerste huilend bij iemand in de armen stond. Bij het afscheid nemen van Marlies brak ik direct, want wat is zij een lieve vrouw geweest en wat heeft zij ons goed gesteund en geholpen.
’s Middags had ik dan eindelijk mijn verslag afgerond en zelfs mijn eind reflectie getypt. Dit ging wel ten koste van de tijd om mezelf klaar te maken. Ik had namelijk precies 10 minuten om mezelf te douchen en klaar te maken voor het uit eten en de stap avond. Normaal zal dit geen probleem zijn, dus nu ook niet, stipt 18.00uur stond ik klaar om te gaan!
We gingen uit eten bij onze vriend de manager, want die gratis cappuccino wilden we wel hebben. Helaas nooit gekregen! Na het eten zijn we met de taxi richting de Duitse volunteers gegaan van TLF. Zij wonen niet zo luxe als wij doen, maar het is prima. Ook daar zou ik mij 3,5 maanden kunnen vermaken. Met hen gingen we op stap, eigenlijk de inner city, maar we zijn gestrand bij Hatfield. We zijn begonnen met hen in Zanzoo, een echte Afrikaanse club. Dat was even wat anders, maar leuk om een keer geweest te zijn. Verder zijn we naar Dropzone geweest om vervolgens om 5 uur in ons bed te belanden. Voordat we gingen uit eten hadden we gezegd een nachtklok in te stellen en tussen 12 en 2 naar huis te gaan. De avond was alleen te gezellig, dus is het iets later geworden.
01 december 2012
Zaterdag werden we rond 9 uur al wakker. Opstaan en ontbijten dan maar, na het ontbijt ben ik, maar ook Gwen en Jenny, terug naar bed gegaan om nog enkele uren slaap te hebben. Rond 14.00uur zijn Jenny en ik weer opgestaan, om te gaan lunchen en vervolgens in bed wat foto’s terug te kijken van dit avontuur. Tenslotte zijn we rond 16.00uur weer gaan slapen om vervolgens om 18.00uur te douchen, aangezien we een diner moesten regelen en klaar moesten staan voor Niek en Jelte die terug kwamen van hun grote avontuur!
Het was als vanouds om hen weer te zien. Het leek alsof ze nooit waren weg geweest en het feest kon gewoon weer door gaan.
Nog maar een keer uit eten bij onze manager was het plan en na het eten weer direct door naar Hatfield. Ook deze avond was weer groots, waar het eindigde met wat flink dronken mensen. Voordat ik naar bed kon gaan, heb ik voor Niek gezorgd. Ik heb hem uit goed fatsoen, aangezien hij ook ooit voor mij heeft gezorgd, hem naar bed gebracht. Vervolgens ben ik direct mijn eigen bed op gaan zoeken om even wat slaap te pakken.
02 december 2012
Pff, ik heb werkelijk waar een hekel aan afscheid nemen. Gedurende de dag heb ik drie keer spontaan een huilbui gehad. Gelukkig had ik Gwen en Niekje die er voor mij waren en mij troostte, wat een schatten zijn het toch!
Na een extra dutje in de ochtend, een wandeling en een drankje in Brooklyn met Gwen, kwamen we op weg naar huis Kasper, Niek en Jelte tegen. Zij waren op weg naar de Mall om voor de laatste keer daar een drankje te doen. Gwen en ik kregen de vraag om mee te gaan. Dit konden we eigenlijk niet afstaan, dus zijn we met ze mee terug gelopen om nog een drankje te gaan doen. Onderweg kwamen we een security man tegen op een Segway, en Gwen zei zachtjes tegen mij: Irene het lijkt me zo vet om dat een keer te doen! Waarop ik tegen Gwen zei: Wat let je om het te vragen, vraag of je het mag proberen. Gwen durfde niet op de man af te stappen, waardoor ik even mijn stoute schoenen aantrok. Met mijn grote mond vroeg ik of ik eens op dat ding mocht staan om te proberen. Zo’n ding besturen is toch lastiger dan het lijkt.
Rond de avond zijn we, Kasper, Gwen en ik, met Niek en Jelte naar het vliegveld gereden. We hebben hen daar afgezet om ook daar nog een laatste drankje te doen en vervolgens afscheid te nemen. Gwen schoot meteen vol en had traantjes in de ogen staan. Ik hield me groot en hoefden niet te huilen, wauw, wat een overwinning voor mij!! Totdat Niek en Jelte door de douane gingen, daar brak ik… Ik werd een beetje aangemoedigd door Gwen met de woorden: Irene ik zie dat je moet huilen, huil maar gewoon!! Enja, het besef was daar, we hebben een super mooie tijd met hen hier gehad en dat is nu voorbij. Bij mij zit nog altijd in het achterhoofd dat ze alle drie, ook Kasper, hebben gezegd: Nouja, wij hechten ons niet aan mensen, dus of we elkaar echt nog eens in Nederland gaan zien, wij weten het niet. Ergens was voor mij dit afscheid voorgoed, ook al hebben ze alle drie ergens ook wel laten merken dat een keer een reunie wel op zijn plaats is. Toch lag/ ligt dit voor mij nog een beetje moeilijker. Lang verhaal, waar ik de moeite niet voor ga doen om het hier te typen. Dan kom ik nog een keer op een verhaal van 9A4’tjes wat ik jullie niet wil aandoen.
Na het afscheid zijn Gwen, Kassiepik en ik terug gereden naar Hatfield om daar wat te eten en direct te gaan slapen.
03 december 2012
Gwen en ik zouden Kasper wegbrengen naar het werk en daarvoor om half 8 opstaan. Mijn wekker liep af, maar ik ben gewoon weer in slaap gevallen. Gwen heeft schijnbaar zelfs langs mijn bed gestaan en aan mij gezeten, maar ik ben er niet wakker van geworden. Ik werd wakker van een klap, wat bleek Gwen te zijn die de deur dicht maakte van mijn kamer. Het komt er op neer, ik heb geen oog dicht gedaan. Het enige wat ik deze nacht heb gedaan is nadenken, nadenken wat er in de afgelopen periode is gebeurd en wat er in het weekend is gebeurd. Tja, ik wist en weet het eigenlijk nog altijd niet.
Vroeg in de ochtend heb ik dus een goed gesprek gehad met Gwen. Samen met haar hebben we besloten wat ik zou kunnen doen om me weer beter te voelen en niet meer te veel hoef na te denken over enkele zaken. Dat is natuurlijk gemakkelijker gezegd dan gedaan, maar er is een grote factor die mij daar bij kan helpen. Nu nog even regelen dat die factor aanwezig is.
Na het wegbrengen van Kassiepik zijn we naar het Department of Home Affairs gereden, om daar eens navraag te doen naar ons Visum. Want eigenlijk zitten we sinds 16 november illegaal in dit land. Natuurlijk worden we eerst naar het verkeerde kamertje gestuurd, waardoor we weer uren tijd verloren hadden.
Uiteindelijk aan de beurt heb ik ons leugentje om bestwil zo geloofwaardig mogelijk over laten komen. Na het aanvragen van je visa krijg je ongeveer 3 sms’jes, wij hebben er in totaal 1 gehad! Wij hebben dat balievrouwtje dus gezegd dat we 3 sms’jes hadden ontvangen, maar de laatste twee hadden verwijderd. Daar was het vrouwtje niet blij mee, maar vroeg mij toch naar dat ene sms’je wat ik wel nog had. Zij ging zoeken en na 10 seconden had ze mijn verlengde visum al in de handen. Gwen en ik waren zo verbaasd, dit kan toch niet! Maar alles kan hier in Zuid-Afrika.
Ook Gwen kreeg haar visa en samen zijn we nu weer Legaal in Zuid-Afrika. Een klein nadeel, we kunnen absoluut onze vlucht niet missen op 29 december. We kunnen namelijk niet langer dan de 31ste hier in dit land blijven…
Verder zijn wij in de avond naar Carnivore geweest om daar onder andere wild te eten. We hebben Zebra, Kudu, impala en krokodil gegeten. Wat een ervaring om dit te mogen meemaken. Aan het eind van de avond zaten we zo vol, dat we het woord eten of iets wat er mee te maken had niet meer konden aanhoren!
04 december 2012
Vandaag zijn Gwen en ik naar Marlies geweest. Om onze beoordeling in ontvangst te nemen. Het gesprek verliep goed en later hebben we een goede referentie ontvangen op papier! Super blij dus…
Tevens zijn we vandaag nog weg geweest voor de auto, aangezien we een verkeerde auto hadden ontvangen. De uitdrukking de aanhouder wint klopt dus werkelijk. We hebben uiteindelijk een andere auto meegekregen zonder extra geld te hoeven betalen.
In de avond hebben we nog met een deel van het huis wijntjes gedronken. 3 flessen wijn waren met ongeveer 4 mensen opgedronken, dus je weet wel hoe luidruchtig het kan zijn geweest.
05 december 2012
Vandaag zijn we met MZI sinterklaascadeautjes gaan kopen voor onze suprises. Gwen en ik zijn hier onderhand de gehele dag mee bezig geweest… Want wat is het moeilijk om voor sommige mensen cadeautjes te kopen.
Voordat we gingen uit eten heb ik mijn schoen gezet, ofja mijn schoen, eigenlijk was het de schoen van Niek! Daar zou namelijk mee inpassenJ
Het uit eten was erg gezellig, het grootste deel van het huis was aanwezig en ook collega’s van TLF waren gekomen. Super leuk dat mensen nog een keer de moeite willen doen om je een keer te zien en afscheid te nemen.
06 december 2012
De ochtend begon met koffers inpakken. In mijn koffer zaten nog van allerlei spullen, dus deze moesten er eerst uit. Zo komt een mens nog wat tegen!
Na mijn koffer te hebben uitgepakt mocht het inpakken beginnen. Gelukkig paste alles zonder enige moeite erin en kwam ik er achter dat ik de helft van mijn koffer nog ergens onderweg kon achterlaten. Ideaal dus en ik hoef me geen zorgen te maken over de souvenirs die ik nog moet kopen voor een aantal mensen.
Rond de middag hebben we nog een rondje stad gehad. Even naar hatfield mall, van hatfield mall zijn we naar brooklyn gereden, van brooklyn naar Rivoningo, Rivoningo naar Museum Park en uiteindelijk weer naar huis om eten te koken.
We hebben voor de allerlaatste keer onze collega’s gezien en afscheid genomen. Ook van de Duitste volunteers hebben we afscheid genomen, maar hen zien we nog 1 dag in Kaapstad.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
