Van Hoop naar Perzikkenland

De titel van dit verhaal klinkt vreemd, maar zal aan het einde vast duidelijk worden!
Vandaag zijn we voor de allereerste keer wakker geworden in de camper. Het bed in de camper ligt prima en we hebben dus heerlijk geslapen. 's Nachts koelt het wel flink af, dus voordat we ons bed uitkomen even de verwarming aanzetten, klinkt luxe he! Aangezien we beide hoge nood hebben door de kou en de toilet in de camper niet zomaar willen gebruiken, maar alleen in hoge nood (het schoon maken doe je natuurlijk liever zo min mogelijk) besluiten we om gebruik te maken van de toiletten op de camping. Gelukkig kunnen we zonder rolletje naar buiten, maar het is toch vreemd...
Vanuit ons slaapkamer raampje, ofja de hele camper, hadden we al een prachtig uitzicht over Kawkawa lake, dus eenmaal buiten zijn we even vanuit het ponton van het uitzicht gaan genieten. Natuurlijk een paar mooie foto's gemaakt met de camera en opeens was daar een klein vissersbootje wat opdoemde uit de nevel boven het water. Het zag er erg mysterieus uit.
Rond 10 uur zijn we vertrokken. We wilde uitkomen in Peachland (wordt de titel nu duidelijk?), maar rijden hiervoor een stukje om. In plaats van de kortste weg ernaar toe hebben wij besluiten te rijden via de highway 3 een weg welke door verschillende dorpen/ steden gaat en waar de omgeving erg zal veranderen. Voordat we uit Hope vertrekken stoppen we nog bij de Hope Slide. De Hope Slide is de grootste aardverschuiving ooit gemeten in Canada in januari 1965. Van boven tot beneden zijn er brokken steen naar beneden gevallen, geschat wordt dat er 47 miljoen kubieke meter naar beneden is gevallen. De gehele verschuiving zorgden ervoor dat de weg verlegt is en de plek waar wij staan ligt ongeveer 70 meter hoger dan in 1965. Helaas zijn hier 4 mensen bij overleden, waarvan 2 slachtoffers nooit gevonden. Daarnaast is deze plek echt een rampplaats, want na 1965 zijn er ook twee vliegtuigen neergestort. Om een reeel beeld te krijgen van de ravage zijn Djon en ik wat verder naar beneden gelopen over de stenen. De stenen zijn enorm en ondanks dat wij een tiental meter naar beneden zijn gegaan is het gehele gebied nog groter. Bij deze grote stenen hoorde wat gepiep, dus onze oren en ogen volgde het geluid en zo vonden we een of ander beestje. We probeerde te bedenken wat het was, maar we vonden het beide geen muis en geen konijn. We zullen een foto toevoegen, mochten jullie weten wat het is, dan horen wij het graag:)
Hoe gemakkelijk de afdaling over de stenen was, zo moeilijk was de klim omhoog, het pad wat we gekozen hadden, nouja pad, eerder een route over de rotsblokken was misschien ook niet de meest makkelijke route. Vooral Djon had wat moeite om boven te komen. Maar het is gelukt. Even snel nog de camper op de gevoelige plaat vastleggen en op naar Manning park.
In Manning park hebben we 2 kleine hike trails gelopen. De eerste ws in een zeer imposant bos, tussen gigantische bomen, het leek net een regenwoud, maar dat kan ook komen omdat het de avond ervoor flink had geregend. De tweede was langs een beverburcht gebouwd in een meertje war veel gras groeide en een flinke berg het uitzicht vormde. de bevers zelf (wij noemden ze Fred en Ed) zaten vermoedelijk lekker warmpjes binnen in hun huiskamer. In Manning park zijn we ook nog naar een lookout punt gereden boven op een hoge berg (we schatten ongeveer 2000m hoog). Helaas konden we niet zo goed naar beneden kijken in verband met de bewolking. Maar bovenop tonden twee oude local mannen met een hele grote zak pinda's om vogels te lokken om ze te fotograferen. Hier hebben wij natuurlijk ook even van het moment gebruik gemaakt, en zoals we al eerder hebben opgemerkt waren de locale canadezen zeer vriendelijk en boden ons zelfs aan om een paar pinda's te pakken zodat een vogel deze uit onze hand zou eten. dit hebben we maar niet gedaan toen we zagen dat er twee hele dikke grote raven ook op de pinda's aan het azen waren.
Boven op de berg had het de avond ervoor gesneeuwd, dus Djon kon het niet laten om even met zijn voeten op een heel klein stukje sneeuw te gaan staan.
Na Manning park moesten we nog heel wat kilometers door richting Keremeos. Tussendoor gestopt om de beentjes even te strekken waar tot onze verbazing langs de rivier heel dichtbij een eekhoorntje in de boom zat, deze moest dus wel even op de foto. op de rit gingen we van hoge bergen naar vlakke groene landschappen en tussendoor nog een dor droog woestijn achtig landschap. In Keremeos wat bekend staat om de fruitteelt zijn we gestopt bij een van de vele fruitstalletjes langs de weg waar we een paar appels hebben gekocht. na Keremeos door gereden richting Penticton, bekend van de vele wijnhuizen die hier staan, maar ook van Skaha lake. Skaha lake is een gigantisch meer waar geen einde aan leek te komen. Toen we dachten dat het niet groter kon kwamen we uit bij Okanagan lake, dit is nog groter en aan Okanagan lake ligt ook onze volgende camping in Peachland.
We hebben geluk, want we hebben een plekje gekregen met uitzicht op het meer. Na het aansluiten van de camper, hier worden we straks nog goed in, zijn we een stukje gaan wandelen. We kregen bij het inchecken de tip om naar een klein beekje te gaan waar op dit moment de vissen aan het paren zijn. De vissen zijn rood van kleur en varieren in lengte van 10 tot 40 cm, maar wederom geen idee hoe ze heten. Ze zwemmen tegen de stroom in en liggen vaak stil, maar soms gaan ze achter elkaar aan. zoveel vissen bij elkaar in z'n klein beekje, schitterend!!!