Dagje Jasper

Gisteren besloten we om vandaag vroeg op te staan. We zijn namelijk in de winning mood wat betreft het spotten van wilde life. Daarnaast staat vandaag de weg naar Maligne lake op de planning welke bekend staat dat wanneer je er ’s ochtend vroeg of ’s avonds laat komt, de kans op dieren erg groot is. We vertrekken om 7 uur. Als we Jasper net uitrijden, vinden we al snel een groep Elk’s. We stoppen heel even om te kijken, maar laten ze daarna voor wat ze zijn. We willen namelijk ook andere dieren spotten. Onderweg komen we eerst langs Medicine lake en zien dat hier hele hectare bos is verbrand, waarschijnlijk een paar jaar geleden. Het is goed te zien wat een impact brand heeft op zo’n groots gebied, maar helaas hebben we tot nu toe geen wilde life gevonden. De moed zakt ons langzaam in de schoenen, maar dan opeens totaal onverwachts, zien we een wolf langs de weg lopen. Een wolf is wel het laatste wat we tegen dachten te komen en helemaal deze wolf. Deze wolf liep namelijk alleen, normaal lopen wolven in roedels. Wel had deze een GPS tracker om. We begrepen het niet helemaal.
Helaas hebben we verder niets gezien. Wel waren we lekker op tijd bij Maligne lake. Echter was het hier erg mistig, we zagen helemaal niets, dus zijn we eerst even gaan ontbijten in onze camper. Na het ontbijt lopen we terug naar het meer. Nog steeds helemaal in de mist. We lopen een stukje langs het water en volgen een pad, niet wetende waar deze naartoe gaat en hoe lang deze wandeling is. Duidelijk is dat het vannacht erg koud geweest is hier. Er ligt namelijk veel sneeuw en de paden zijn nog bevroren. Het pad gaat een heel stuk langs het meer, maar gaat dan ineens het bos in. We lezen op borden dat dit de route is die Mary Schaffer lang geleden heeft afgelegd om op zoek te gaan naar het beruchte Maligne lake. Ze heeft dit destijds gedaan aan de hand van een kaart die ze gekregen had van een first nation. Deze first nation had deze kaart speciaal voor haar naar aanleiding van zijn herinnering getekend. Het bijzondere hiervan is dat hij zelf het meer maar 1 keer heeft gezien. Lang dacht men dat hij een grote fout heeft gemaakt op de kaart. Op de kaart was het meer namelijk veel groter dan men dacht. Jaren later is echter ontdekt dat de versmalling op de tekening ook daadwerkelijk in het meer zat en dat dit niet het einde van het meer was, wat men destijds dacht.
Onderweg vinden we in de sneeuw een poot afdruk. Uit onze ervaring vinden we deze lijken op die van een wolf. Misschien wel de wolf van vanochtend. We naderen het einde van de route en komen terecht op een parkeerplaats. We vinden daar twee hoopjes poep en vragen ons af van welk beest dit is. We denken Moose en elk. We zoeken een stokje, zodat ik kan kijken of het verse poep is. De conclusie die we trekken is dat het ene hoopje 1 dag ligt en het andere 2. Ineens zegt Djon; ‘Een auto van Parcs Canada’. De auto staat namelijk stil en de beide mannen erin kijken allebei naar rechts. Ik zeg; ‘Laten we gaan kijken’. WE blijven aan de linker kant van de auto en zien in eerste instantie niets. Totdat er ineens een hoofdje boven het hout uit komt. Het lijkt op een kat, nee.., toen hij zich helemaal liet zien toch niet. De mannen van Parcs Canada zien ons nu staan en openen hun raam. Ze vertellen ons wat het is, een pine Marten. Lid van de wezel familie. Dit beest jaagt op vogels en muizen. Dit laatste hebben we kort daarna ook mogen zien. We vertellen de twee mannen dat we vanochtend een wolf langs de weg zagen lopen, helemaal alleen. De mannen vertellen ons dat dit een vrouwtje is van 11 jaar oud. Waarschijnlijk ooit verstoten door haar roedel en leeft nu helemaal alleen in de buurt van Jasper. Om haar in de gaten te houden heeft Parcs Canada haar een GPS tracker gegeven. Jammer voor de foto’s, beter voor de wolf.
We lopen terug naar het meer en zien dat de mist is op geklaard. Wederom een pracht plaatje. WE gaan even kijken bij de historic buildings. Fred Brewster heeft hier jaren geleden een tentenkamp opgericht, wat uiteindelijk is uitgegroeid tot een volledige lodge, waar de rijkere mensen gebruik van konden maken. ZE hebben zelfs uitzicht op het meer. Brewster is een bekende naam in deze regio in Canada. Fred en zijn broer hebben ervoor gezorgd dat de rijke toeristen van de spoorlijn kennis konden maken van de prachtige natuur in de Rockies. Deze lodge was destijds wat destijds de meest prestigieuze.
We laten het meer verder voor wat hij is en vertrekken richting Pyramid lake. Djon wil graag paardrijden dus gaan we dat regelen. We komen aan bij een paardenrange en boeken een toer voor 1 uur. Djon krijgt Thunder en ik Artie. Een man rijdt voor ons uit, maar we kunnen de paarden sturen. De mijne is alleen erg eigenwijs. We zijn net de range af en mijn paard gaat rechts in plaats van links. Ik kan sturen wat ik wil, maar luisteren, echt niet! Het lukt me uiteindelijk om Artie weer op de route te krijgen, Djon moest erg lachen. Thunder luisterde namelijk heel erg goed. Bij de eerste klim staan onze beide paarden ineens stil, plaspauze, en wat voor een! Maar uiteindelijk slenteren de paarden verder. Zo nu en dan vallen ze bijna, maar wij blijven gelukkig zitten. De tocht is verder erg mooi, mooie vergezichten, rust in het bos, we worden een met de natuur. Onderweg komen we zelfs nog een Elk tegen, wauw, dat is gaaf. Helaas was onze gids erg stil, hij was erg stil en leek er geen zin in te hebben. Maar Djon en ik maken er beide iets moois van.
Vanuit de paardenrange rijden we door naar Pyramid lake. Hier is een eilande waar je een korte wandeling kunt maken. Dit eilandje is rustig gelegen en wordt door iedereen gebruikt. Jaren geleden, rond 1990, was het eilandje helemaal vernield. Dit kwam omdat mensen van de paden af gingen, waaronder de natuur zwaar te lijden had. Rond 1993 was het eilandje echter met behulp van de community in zijn oorspronkelijke staat teruggebracht. Nu kan iedereen er weer van genieten.
Djon en ik gaan terug naar de camping. We koken samen en de temperatuur is zo aangenaam dat we besluiten buiten te gaan eten. Na het eten ruimen we de boel snel op en rond 19uur gaan we nog een rondje rijden om wild life te spotten. We vertrekken opnieuw richting maligne lake en komen al snel een Bull Elk en een vrouwtje tegen. Een stukje verderop staat een oudere bull Elk met vijf vrouwtjes. Er ontstaat een opstopping midden op de snelweg omdat iedereen een foto wil maken. Helaas zien we verder geen wild life. Wel lezen we onderweg ergens dat moose in dit deel van Jasper national park in aantal flink is afgenomen. Terwijl in een ander deel, Tonquin, het aantal juist stijgt. De reden hiervan is onbekend. Het wordt al donker, dus we gaan terug naar de camping. Op de snelweg zien we ineens een vrouwtjes Elk oversteken. Ofja, zien..we zagen alleen haar contour. Levensgevaarlijk, want ze steekt wel een highway over, waar wel 80/90km/h gereden mag worden. In Jasper stoppen we nog even bij het infocentrum voor de WiFi, zo houden we het thuisfront nog een beetje op de hoogte.