Dagje Revelstoke

Vanochtend warden we vroeg wakker. Beide hebben we slecht geslapen in afwachting of we eventueel zouden worden weggestuurd van ons eigengemaakte plekje. Ook was er buiten op de camper een krassend en af en toe tikkend geluid te horen welke we maar niet konden plaatsen. Ze zorgden wel voor dromen over beren.
Na het ontbijt en was ritueel zorgeden we dat we om 8 uur bij het kantoortje waren on de situatie van de avond ervoor uit te leggen. Helaas, nobody there. Rond 8:20 kwam er een mevrouw aanrijden welke ons vriendelijk begroete en vroeg wat ze voor ons kon betekenen. Ons antwoord was; Long story, dus hebben we even gewacht tot ze alles had uitgepakt en de honden netjes naar binnen waren. Toen ons verhaal verteld en de mevrouw was duidelijk aangeslagen en ging direct kijken wat er aan de hand was. Ze zag onze boeking (welke we in april al hadden gedaan) wel in het systeem staan, maar in de reserveringslijst kwam deze niet voor. Ze vond het super dat we in ieder geval een plekje hadden op nummer 10. Overigens was dit pure toeval, want nummer 10 zou eigenlijk ook bezet moeten zijn, maar deze had nog gebeld dat ze het waarschijnlijk niet gingen halen om die dag aan te komen. Nummer 4 (ons gereserveerde plekje) was inmiddels ook al weer vol, maar gelukkig was nummer 5 nog vrij, dus we hadden zoizo een plekje voor ons zelf die avond. Om alle stress een beetje te kunnen compenseren kregen we een krat met hout me van de mevrouw om vanavond maar een cosy campfire te maken.
Na dit alles zijn we gaan tanken, ook weer een ervaring. Blijkbaar moet je hier voordat je tankt aangeven voor hoeveel dollar je wil tanken. Wij waren bang dat als er minder in je tank gaat je de rest kwijt bent, dus maar even gevraagd aan een wederom uiterst vriendelijke pompbediende. Deze gaf uitgebreid uitleg over hoe het hier werkt en dat als je niet aan het bedrag komt dit niet wordt afgeschreven. Dit systeem hebben ze overigens alleen in British Colombia en sinds een jaar of 7-8. Op andere plekken in canada is het weer anders geregeld.
Na het tanken hebben we de camper geparkeerd en zijn we de farmers market gaan verkennen waar locale producten worden aangeboden. Deze is eenmaal per week op Grizzly Plaza midden in het centrum van Revelstoke. Het lopen door Downtown is erg mooi met authentieke huisjes. De markt is kleiner als verwacht, maar leuk om te zien. Allerlei producten hebben ze, van groente en fruit tot speelgoed, bei-/haakwerken, honing, muffins. Echt van alles.
We vervolgen onze weg naar mount revelstoke met een prachtige look out en helemaal op de top een mooie wandeling. Maar eerst maken we op de weg naar boven nog een stop bij Nels Nelson, een oude skischans uit de begintijd van het skischansspringen waar verschillende records gevestigd zijn. Tijdens de klim naar de bovenkant van de schans zijn verschillende verhalen te lezen die je echt terugbrengen naar die tijd. De plek is trouwens vernoemd naar Nels Nelson, een Scandinavische immigrant die hier het eerste record op zijn naam schreef. Helemaal boven aan de hoogste schans kun je even in zijn huid kruipen door in een stalen harnas voorover te hangen zodat je het gevoel hebt alsof je net van de schans bent gesprongen. Erg eng om over de rand te hangen, maar je krijgt er heel veel respect door voor die eerste pioniers. De schans in inmiddels al lang niet meer in gebruik, maar deze plek is de geboorte plaats van de moderne wintersport in canada aangezien hier de eerste skivereniging is opgericht.
Hierna rijden we door naar de top van mount revelstoek. Eenmaal boven aangekomen wordt er overal gewaarschuwd voor beren in de omgeving. Aangeraden werd om gebruik te maken van de shuttlebus voor het laatste stukje in plaats van de trail. Djon vond de wandeling niet zo prettig, dus liepen we naar het busje. De buschauffeur vertelde dat de trail wel veilig was zolang we maar duidelijk aanwezig waren. Dus toch maar besloten om te gaan wandelen. Boven aangekomen stond op het bord dat de laatste beer op 17 september was gezien. Een boel gedoe om niks dus…
Boven hebben we de First foodsteps trail gelopen. Een rondje van iets meer dan een kilometer waarbij je onderweg een verhaal te lezen krijgt over de eerste mensen in dit gebied, ook wel de first nations genoemd. Daarna nog naar de historic firetower gelopen wat het hoogste punt van de berg is. Wauw, wat een uitzichten.
Beren zijn we trouwens niet tegengekomen, dus zijn we doorgereden naar Mackenzie mountain. We hadden hier allebei meer van verwacht, het is een berg met een gondel naar boven, maar dit is vooral gericht op de wintersport. Het bovenste deel van de gondel was ook gesloten en alleen het onderste deel met de rodelbaan was open. Djon wilde stiekem wel heel graag rodelen, maar ik durfde niet. Djon wilde liever niet alleen naar boven dus na veel gezeur heb ik besloten mijn angsten te overwinnen. We kopen twee kaartjes en stappen in de gondel. Boven aangekomen even kort gekeken hoe de pistes in de winter lopen, waarna we in de rij gaan staan voor de rodelbaan. Djon wilde eigenlijk voor mijn, maar ik vond het prettiger als hij na mij ging. We spraken af dat ik voor mocht mits ik op volle snelheid naar beneden ga. We krijgen een korte uitleg en daarna stappen we in onze karretjes. Voor ons zijn nog drie andere mensen waarvan we al geschoten hadden dat die niet zo snel zouden zijn. De jongen die iedereen wegstuurt had dit ook al geschoten en vertelde ons nadat de drie vertrokken waren dat we even moesten wachten. Maar dat duurde en dat duurde maar. De jongen vond het zelf ook lang duren, hij kon op een schermpje zien waar iedereen was op de baan. Hij belde maar even naar beneden of ze er nog steeds niet waren. 5 min later kregen we dan eindelijk te horen dat we mochten gaan.
Daar ga ik…. Als een malle omlaag, ik vlieg door de bochten en het is echt steil en de bochten zijn scherp. Eenmaal beneden aangekomen gaf Djon ook toe dat het een heftig ritje was.
Omdat hier verder ook niet veel te beleven is besluiten we om boodschappen te gaan doen en daarna optijd terug te gaan naar de camping. Eenmaal geïnstalleerd (op plekje 5) begin ik vast met koken terwijl Djon het vuurtje aanmaakt van ons gekregen hout. We dekken de picknicktafel buiten om gezellig buiten te eten bij het kampvuur. Na het eten klappen we onze stoeltjes uit, we stoken het vuurtje nog een beetje op en drinken gezellig een glaasje wijn. Dit maakt de stress van gisteren toch wel weer goed. Rond 20:00 is ons vuurtje uit en gaan we naar binnen. Afwassen en informatie voor morgen verzamelen (we willen niet weer te laat aankomen bij de camping). We sluiten de dag af met een filmpje, maar na een haf uurtje vallen van ons allebei de ogen dicht. Laten we maar gaan slapen.